سابقه و هدف: شواهد نشان داده اند گسترش بیماری های قلبی عروقی زمینه ای التهابی دارد و التهاب عمومی (سیستمیک)، نقش محوری در پیشرفت آترواسکلروز ایفا می کند و این عوامل بویژه در افراد دارای اضافه وزن و چاق ممکن است خطر وقوع بیماری های قلبی عروقی را افزایش دهد. هدف تحقیق بررسی تاثیر تمرینات هوازی و مقاومتی بر مولکول محلول چسبان بین سلولی (sICAM-1) و نیمرخ لیپیدی خون در زنان دارای اضافه وزن است.روش شناسی: 38 زن سالم غیریائسه در تحقیق شرکت کردند و بطور تصادفی در دو گروه تمرینی شامل تمرینات مقاومتی (تعداد 14 نفر، میانگین سنی 5.82±34.14 سال و شاخص توده بدن 4.29±30.48 کیلوگرم / مترمربع) و گروه تمرین هوازی (تعداد 14 نفر، میانگین سنی 5.77±35.42 سال و شاخص توده بدن 3.28±28.49 کیلوگرم / مترمربع) و یک گروه کنترل (تعداد 10 نفر، میانگین سنی 5.94±35 سال و شاخص توده بدن 2.17±26.98 کیلوگرم / مترمربع) تقسیم شدند. برنامه تمرین هوازی 8 هفته با شدت 65 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره بود که به مدت 16 دقیقه در هفته اول اجرا گشت و در هفته هشتم به 30 دقیقه رسید.برنامه تمرینات مقاومتی نیز با شدت 50 تا 65 درصد یک تکرار بیشینه به مدت 8 هفته اجرا گردید. این تمرینات 4 جلسه در هر هفته و هر جلسه به مدت 50 دقیقه اجرا شدند. سطح سرمی sICAM- 1، نیمرخ لیپیدی خون شامل لیپوپروتئین با چگالی پایین (LDL-C)، لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL-C)، کلسترول تام و تری گلیسرید و شاخص های ترکیب بدنی قبل و 48 ساعت پس از پایان تمرینات اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها، با استفاده از آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنی داری P<0.05 انجام گرفت.یافته ها: وزن (0.001=p) و شاخص توده بدن (0.001=p) بعد از 8 هفته، در هر دو گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل کاهش معنادار، و حداکثر اکسیژن مصرفی (0.001=p) افزایش معنی داری پیدا کرد. در حالی که در شاخص های sICAM-1، تری گلیسرید، کلسترول تام، C-HDL و C-LDL سرم تغییر معناداری (P>0.05) مشاهده نشد.نتیجه گیری: اگر چه 8 هفته فعالیت ورزشی از دو نوع مقاومتی و هوازی، برای بهبود نیمرخ لیپیدی و sICAM-1 زنان غیریائسه دارای اضافه وزن موثر نبود، اما موجب کاهش BMI و بهبود Vo2max هر دو گروه تمرینی شد.

مقدمه و هدف: یائسگی با کاهش استروژن و اختلال در عملکرد اندوتلیال همراه بوده که به خطر آترواسکلروز کمک می کند. مولکول های چسبان نقش مهمی در ایجاد و پیشرفت آترواسکلروز عروق کرونر دارند. هدف از این مطالعه مقایسه اثر ورزش هوازی، مریم گلی و ترکیب آنها بر سطوح سرمی مولکول چسبندگی بین سلولی-1 (ICAM-1)، مولکول چسبندگی سلولی عروقی محلول 1 (sVCAM-1) و اندوتلین-1 (ET-1) در زنان یائسه بود.مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 32 نفر زن یائسه انتخاب (سن 5/4 ± 62/51 سال، شاخص توده بدنی 89/2 ± 07/24 کیلوگرم بر متر مربع) و به طور تصادفی به چهار گروه کنترل-دارونما (C)، تمرین هوازی (AT)، مریم گلی (So) و تمرین- مریم گلی (ATSo) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت هشت هفته، هر هفته پنج جلسه در برنامه تمرینی هوازی (با شدت 40 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره، 25 تا 45 دقیقه) شرکت کردند. به گروه های So و ATSo روزانه 3 عدد قرص 100 میلی گرمی So در صبح، ظهر و عصر داده شد. داده ها با استفاده از آزمون t همبسته و تحلیل کوواریانس در سطح معنا داری 05/0> p آزمون شد.نتایج: AT و So باعث کاهش معنا دار ICAM-1 (022/0= p و 041/0=P)، sVCAM-1 (015/0=P و 018/0=P) و ET-1 (016/0=P و 023/0=P) شد. همچنین مداخله هم زمان AT و SP، اثر مثبت بر کاهش ICAM-1 (0001/0=P)، sVCAM-1 (0001/0=P) و ET-1 (0001/0=P) داشت.نتیجه گیری: AT و So با تأثیر بر سطوح سرمی ICAM-1، sVCAM-1 و ET-1 باعث بهبود عملکرد اندوتلیال در زنان یائسه می شود. باوجوداین، اثر ترکیب تمرین و مکمل بیشتر بود.

کم تحرکی و چاقی از عوامل خطرزا در بروز بیماری های قلبی - عروقی هستند. فعالیت ورزشی با تعدیل ناهنجاری های متابولیکی و عوامل خطرزا در بروز آترواسکلروز در بهبود عملکرد قلبی - عروقی موثرند. برای بررسی تاثیر تمرینات ترکیبی استقامتی شنا و مقاومتی بر سطح سرمی مولکول چسبان محلول بین سلولی (sICAM-1) و نیم رخ لیپیدی در زنان چاق یائسه 48- 60 سال، 16 زن چاق یائسه کم تحرک (شاخص توده بدنی 30± کیلوگرم بر مترمربع) انتخاب و به دو گروه تجربی (52.2±4.16 سال) و کنترل (53±3.92 سال) تقسیم شدند. آزمودنی ها به مدت 10 هفته و سه جلسه در هفته، در یک برنامه تمرینات ترکیبی مقاومتی (40- 60% یک تکرار بیشینه) و استقامتی شنا (%60-40HRmax)، شرکت کردند. سطوح sICAM-1 و نیم رخ لیپیدی سرم و شاخص های آنتروپومتریک (نظیر وزن، شاخص توده بدنی، درصد چربی بدن و نسبت محیط کمر به لگن)، قبل و بعد از تمرین اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t زوجی،t مستقل و آزمون همبستگی پیرسون در سطح معنی داری P<0.05 انجام شد. نتایج نشان داد غلظت سرمیsICAM-1  در گروه تجربی 18.5 درصد کاهش یافته است (P=0.032). تغییرات غلظت سرمی sICAM-1 بین دو نیز معنی دار بود .(P=0.018) با وجد اینکه تغییر معنی داری در تری گلیسرید پلاسما (P>0.05) مشاهده نشد، اجرای 10 هفته تمرینات ترکیبی به کاهش معنی دار سطوح کلسترول (P=0.009) و LDL-C (P=0.007) و افزایش معنی دار سطوح (P=0.004) HDL-C در گروه تجربی منجر شده بود. به علاوه، تمام شاخص های آنتروپومتری مورد بررسی نیز پس از تمرین، کاهشی معنی دار یافتند(P<0.05) . همچنین، بین تغییرات سطح سرمی sICAM-1 و تغییرات هیچ یک از متغیرهای نیم رخ لیپیدی و آنتروپومتری رابطه معنی داری مشاهده نشد(P>0.05) . ترکیب تمرینات ترکیبی مقاومتی و استقامتی علاوه بر بهبود نیم رخ لیپیدی و شاخص های آنتروپومتریک در کاهش شاخص فعالیت اندوتلیال عروقی موثر است.

اولین قدم برای انتخاب یک سویه پروبیوتیک، تعیین قابلیت چسبندگی آن سویه به مخاط میزبان است تا علاوه بر پیشگیری از چسبندگی باکتری های بیماری زا، با ترشح ترکیبات ضد میکروبی، شرایط نامناسب برای رشد آنها فراهم گردد. این مطالعه با هدف ارزیابی قابلیت چسبندگی سویه پروبیوتیک لاکتوباسیلوس کازئی به رده سلولی HEp-2 انجام شد. در ابتدا لایه سلولی به پلیت 6 چاهکی منتقل و در محیط کشت RPMI حاوی سرم جنین گوساله و آنتی بیوتیک رشد داده شد. سپس باکتری پروبیوتیک کشت شده در محیط MRS براث، به میزان مشخص به رده سلولی اضافه شد. پس از تعیین زمان مطلوب برای تماس باکتری با لایه سلولی، شستشو انجام شد. سپس سلول ها رنگ آمیزی و با روش های بافت شناسی تثبیت شدند. قابلیت یا عدم قابلیت و طرح چسبندگی باکتری پروبیوتیکی در زیر میکروسکوپ نوری مشاهده گردید. نتایج نشان داد که زمان 3 ساعت زمان مناسب برای آزمون است و لاکتوباسیلوس کازئی قابلیت چسبندگی به سلول مخاط دهانی - حلقی را دارا می باشد. با توجه به نتایج به دست آمده، استفاده از باکتری لاکتوباسیلوس کازئی به عنوان پروبیوتیک در محصولات بهداشتی مربوط به دهان و دندان پیشنهاد می گردد.

مقدمه: فتودینامیک درمانی (PDT) روش جدید در درمان سرطان است. این روش شامل فعال شدن یک حساسگر نوری به وسیله نور با طول موجی مشخص است که با مولکول اکسیژن واکنش می دهد تا اکسیژن منفرد و یا گونه های فعال اکسیژن (ROS) تولید کند و منجر به مرگ سلول توموری می گردد.زمانی که تومور با فتودینامیک درمانی درمان می گردد، علاوه بر سلول های سرطانی، ماتریکس خارج سلولی و محتویات سلولی محیط اطراف تومور نیز تغییر می کند که در نهایت بر بقای سلول های توموری اثر می گذارد. مطالعات مختلفی در جهت پی بردن به چگونگی تغییر ماتریکس خارج سلولی تومور در فرآیند PDT انجام شده است.بحث و نتیجه گیری: فتودینامیک درمانی منجر به فعال شدن فاکتورهای رشد، ماتریکس متالو پروتئیناز و پروستاگلاندین های مشتق از COX-2 در ماتریکس خارج سلولی تومور می گردد. مهار کننده هایی که این مولکول را هدف می گیرند، می توانند کارآیی فتودینامیک درمانی را افزایش دهند. بهبود در کارآیی پاسخ فتودینامیک درمانی به تومور با به کارگیری روش های ترکیبی که سلول های سرطانی به ویژه التهاب و یا رگ زایی را هدف قرار می دهد، حاصل می گردد. در این مقاله مروری اثرهای فتودینامیک درمانی بر روی سلول های توموری شامل تغییر در ماتریکس خارج سلولی تومور و مولکول های مرتبط با آن شرح داده می شود.

هدف از این پژوهش عبارت است از مطالعه اثر تمرین سرعتی و بی تمرینی بر مقادیر sICAM-1، و شاخص التهابی جدید و پیشگویی کننده بیماریهای قلبی – عروقی. بدین منظور 42 سر موش نر 3 ماهه نژاد ویستار به صورت تصادفی در 2 گروه تجربی (n=24 با وزن 210±7 گرم) و کنترل (n=18 با وزن 211±3 گرم) قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت 12 هفته و هفته ای 3 جلسه، با مدت و شدت مشخص (بین 85 تا 100 درصد و فراتر از 100 درصد VO2max) اجرا شد. پس از 24 جلسه تمرین، 6 سر موش از آزمودنیهای این گروه بی تمرینی را تجربه کردند تا آثار بی تمرینی نیز مطالعه شود. خون گیری پس از 14 ساعت ناشتایی در مراحل مختلف تمرین با شرایط مشابه انجام و مقادیر sICAM-1 با استفاده از کیت تجاربی الایزای شرکت R&D و با دستگاه Elisa Reader مدل Spectera اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمونهای کولموگروف – اسمیرنوف، اندازه گیریهای مکرر، و آزمون تعقیبی LSD و آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان دادند مقادیر sICAM-1 در 24 جلسه نخست تمرین افزایش یافت که معنادار نبود (P=0.079). اما با ادامه تمرین تا 36 جلسه، افزایش معناداری در مقادیر sICAM-1 مشاهده شد (P=0.004). ضمنا، مشخص شد به دلیل توقف تمرینهای سرعتی شدید، مقادیر sICAM-1 کاهش غیرمعناداری یافته است (P=0.152). به طور کلی، با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت، تمرین سرعتی شدید به افزایش معنادار sICAM-1 می انجامد و دستگاه دفاعی بدن طی تمرین تغییر می کند و بدن در معرض خطر آسیبهای التهابی آتروژنز قرار می گیرد.

برای بررسی تاثیر مکمل دهی ویتامین E بر پاسخ مولکول چسبان سلولی نوع یک (ICAM-1) به فعالیت وامانده ساز، 16 مرد فعال انتخاب و بر اساس VO2max به دو گروه مکمل و دارونما تقسیم شدند. پس از 14 روز مکمل دهی، آزمودنی های هر دو گروه فعالیت وامانده ساز 65 دقیقه ای را انجام دادند. نمونه های خونی قبل از دوره مکمل دهی، قبل و بلافاصله بعد از فعالیت وامانده ساز گرفته شد. برای آنالیز داده ها از آزمون تحلیل واریانس و t وابسته استفاده شد. نتایج افزایش معنی دار ویتامین E سرمی را در گروه مکمل نشان داد (P=0.000). همچنین،ICAM-1  سرمی در گروه های مکمل (P=0.128) و دارونما (P=0.095) افزایش غیرمعنی داری یافت. با وجود این، بینICAM-1  سرمی دو گروه مکمل و دارونما در هیچ یک از وهله های زمانی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P=0.710). به طور کلی، مصرف 400 واحد بین المللی ویتامین E به مدت 14 روز (ایزومر توکوفرول) تاثیر معنی داری برICAM-1  سرمی ناشی از فعالیت وامانده ساز نداشت.

یکی از فرایندهایی که به تازگی در چرخه همجوشی کاتالیزور میونی D/T مطرح شده است، حالت شبه پایدار مولکول dtμ است. در این مقاله با حل سینماتیکی چرخه μCF برای سوخت D/T، اثر مولکول شبه پایدار dtμ را روی پارامترهای مهم μCF بررسی کرده ایم. تحلیل پارامتر q1s نشان می دهد که در محاسبات مربوط به چرخه حاوی حالت شبه پایدار، باید به جای پارامتر q1s از پارامتر P1s استفاده شود. برای این منظور روشی برای برآورد پارامتر P1s ارایه شده است. در ادامه رابطه کلی پارامتر ضریب چسبندگی کل را با در نظر گرفتن مولکول شبه پایدار استخراج کرده ایم و در شرایط مختلف غلظت تریتیوم با فرمول ارایه شده توسط جونز مقایسه شده است. همچنین کمیتهای آهنگ چرخه و بهره همجوشی با در نظر گرفتن چرخه حاوی حالت شبه پایدار محاسبه شده است. نتایج به دست آمده با نتایج محاسبات بدن در نظر گرفتن حالت شبه پایدار مقایسه شده است و در نهایت با نتایج تجربی مورد مقایسه قرار گرفته است. سپس شرایط بهینه دما، چگالی و غلظت ایزوتوپهای هیدروژن را برای بهره همجوشی در چرخه حاوی حالت شبه پایدار به دست آورده ایم.